неправільныя кніжкі

[bullochka]

Якое шчасце, што я ў дзяцінстве-юнацтве не чытала Толкіена, і нават Грын мне не падабаўся сваёй выкшталцонай замарожанасцю. Любімым персанажам дзяцінства магу лічыць, мабыць, Кабушкіна. Ён, дарэчы, быў бландзін і шакіраваў усялякіх партыйных падпольшчыкаў легкадумным выглядам (калі верыць Новікаву).
Яшчэ адзін мой улюбёнец - Аляксандр Міронаў, вучань самога Янкі Маўра. "Дзед Маўр" і "Лядовая адысея" - пра "Чалюскін".
А яшчэ ў мяне ёсць дзьве любімыя кнігі Старога запавету - пра Руфь і пра Іону. Але гэта прачытана ў 18 год.
Увогуле ж з кніг, прачытаных у дзяцінстве, успамінаюцца такія, дзе сюжэт сплятаўся з навукова-папулярнымі тлумачэннямі.
Так што мне лёгка - я не перажывала здраду ідэалам. Па прычыне іх адсутнасці.

Comments

[wozhyk.livejournal.com]

Мдя... а я-то наивно подумала, что это вопрос, и адресованный мне :)
Видишь ли, я не "полемизирую" с тобой, как ты ни старайся. Ты постоянно пытаешься уложить наше общение в прокрустово ложе - парадигму противостояния. Ищешь какие-то логические бреши, противоречия в моих высказываниях - и они там, конечно, есть - как у любого живого человека.
Только я не буду в с тобой эту игру играть, понимаешь?
Не буду искать логические противоречия у тебя в текстах, "полемизировать", злиться, обижаться. Даже если ты еще раз, как разобиженный ребёнок, притворишься, что разговариваешь по телефону не со мной, а с незнакомым чужим человеком. Даже если будешь со всем доступным тебе презрением называть меня на "вы" - думаешь, это "красиво"? Нет, это отчасти смешно, а отчасти больно.
Я постараюсь слушать тебя... И потихоньку говорить тебе себя. Чтобы мы когда-нибудь поняли друг друга.

[bullochka.livejournal.com]

ведаеш, мне сапраўды сорамна, што ты пра мяне ўспамінаеш толькі непрыемныя рэчы. паколькі кантакты прыносяць нам абедзьвум боль, прапаную часова іх спыніць.